26 september 2021
Ik heb er nog eens goed over nagedacht. Wat ik gisteren heb gezegd over onze situatie in de wereld en het valt me op dat ik mezelf in een positie van slachtoffer heb geplaatst en daar pas ik voor. Ik zie het ook bij anderen. Een soort verslagenheid en veel melodrama.
Wij zijn geen slachtoffers. Ja, er wordt een groot onrecht aangedaan in de wereld maar we zijn vrije zielen die hun weg naar vrijheid weer zullen vinden. Mijn rol moet zijn om het stralende voorbeeld te geven in liefde, vrijheid en plezier maken. Dit zal mijn focus worden voor de komende tijd.
Wij kunnen de duisternis in de wereld alleen veranderen door onszelf te veranderen. Door te doen wat we willen. Door een weg te blijven vinden naar meer vrijheid. Wees creatief en maak er een spelletje van. Dit is de weg voorwaarts wat mij betreft en iedereen is vrij om dat zelf te bepalen. Je kunt ook in die rol van slachtoffer blijven als je dat wil maar daarmee ga je het systeem niet veranderen. Dus mijn insteek is om mezelf te veranderen en niet alleen vrij te zijn in de wereld die ik zie maar vooral ook in mijn hart en ziel. Vrij zoals een kind dat nog kan zijn, onbezorgd. We maken ons te veel zorgen over zaken die een onstuitbaar momentum hebben en tonen te weinig vertrouwen soms in onze eigen onstuitbare liefdeskracht zodra we besluiten om in die kracht te gaan staan.
Er zijn namelijk geen echte lessen te leren. Er is geen magisch toverwoord voor een gelukkig en vervuld leven. Alles wat je nodig hebt, heb je al. Alle kennis heb je al. Het is een kwestie van loslaten. De angst loslaten en dat constante gepieker en gedenk loslaten. Als pasgeboren baby’s hebben we een reflex om met onze kleine handjes keihard vast te klampen aan alles wat binnen ons bereik komt. Hier hing ons leven van af in een ander tijdperk maar we doen dat vastklampen ook met het leven. Steeds maar de wereld willen controleren of zelfs domineren allemaal om de uitkomst veilig te stellen. Die veiligheid gaat altijd ten koste van vrijheid, voor jou maar ook voor anderen en uiteindelijk is de uitkomst nooit gegarandeerd.
Het is dus in het loslaten en overgeven aan onze eigen intuïtieve kracht om een weg te vinden in het leven dat ons de vrijheid zal geven. Ik zeg geven maar eigenlijk ben je meer op zoek naar een excuus of toestemming om vrij te zijn. Wij kijken naar anderen om iets te mogen doen in ons leven terwijl wij vanuit onszelf moeten leren handelen. Ons denken is handig in het oplossen van praktische probleempjes maar ons denken is ook ons lijdensweg geworden zodra we ons gaan identificeren met dat denken.
Over denken gesproken. Ik denk aan die monniken die jarenlang mediteren. Een heel leven lang toegewijd aan het bereiken van een staat van verlichting. Het is juist deze toewijding en moeite dat deze monniken ervan weerhoud om deze staat van verlichting te bereiken. Je blijft tegen jezelf zeggen dat je iets niet bent, namelijk verlicht en dan maak je het jezelf onmogelijk want juist door alles los te laten kun je pas in die staat van verlichting zijn. Zo dus ook met vrijheid. Hoe meer je toegewijd bent aan vrijheid des te minder vrij ben je. Vrijheid heb je door vrij te zijn en je vrij te voelen en dat lukt alleen als je kan loslaten dat het niet zo is.
Ik denk dat zowel de staat van verlichting en de staat van vrijheid ontstaan uit een noodzaak. Met je rug tegen de muur gedwongen om je ego los te laten omdat je geen andere keuze meer hebt. Het hele leven lijkt te draaien om dat loslaten. Het is eigenlijk wel ironisch te noemen dat je wellicht een heel leven kennis vergaard alleen om dan tot de conclusie te komen dat geen enkele hoeveelheid aan kennis je dat geeft waar je naar op zoek bent. Het simpele feit dat je op zoek bent is ontkennen dat je het al in je hebt zitten. Jij bent de bron van al het geluk, vervulling, liefde en vrijheid. Het zit allemaal in jou.
Wij worden wat wij denken dus denk alleen goede gedachten. Zorg voor onberispelijke gedachten. De wereld is nu eenmaal chaotisch. Dit is een onvermijdelijk aspect van het leven.