Het dagboek van Melissa Kampers – 25 september 2021

25 september 2021

Het is vandaag dan zover. De dag die ik al bijna twee jaar lang zag aankomen maar het voelt toch heel pijnlijk aan nu het werkelijk zo is. Medische apartheid in Nederland. Ik kan wel janken. Vandaag is de QR-code samenleving van start gegaan. Het is een onwezenlijk gevoel. Ongevaccineerde mensen hebben niet langer gelijke rechten. Ongevaccineerde mensen worden uitgesloten van deelname aan grote delen van de samenleving en dit lijkt nog maar het begin.

“Segregation…not only harms one physically but injures one spiritually…It scars the soul…It is a system which forever stares the segregated in the face, saying ‘You are less than…”You are not equal to…’ ”

Terwijl mijn verloofde ongevaccineerd in de horeca moet werken en zelf gasten moet weigeren die ongevaccineerd zijn kan ook ik niet meer bij haar op werk langskomen. Ongevaccineerden zijn namelijk niet welkom. Ik had twee leuke bioscoopfilms op het programma staan deze maand die ik heel graag had willen zien, ik ga namelijk al sinds de beginjaren 90 naar de bioscoop. Vroeger elke zondag met mijn zus. Wat waren de tijden toen anders. Tijden zonder zorgen. Gewoon met z’n tweetjes even meegenomen worden in de fantasiewereld van cinema. Onbevangen en naïef zoals kinderen kunnen zijn. Nu ben ik een paria geworden. Als ik bij de bioscoop aankom dan zal ik gesommeerd worden mijn QR-code te laten zien en als deze rood kleurt dan zal ik weggestuurd worden. Ongevaccineerden zijn niet welkom. Ik moet je eerlijk vertellen, ik heb de corona-applicatie niet eens op mijn telefoon staan en die zal er ook niet komen.

Er was vandaag een mars in Den Haag tegen deze coronapas. Ik had er niet de kracht voor. Ik zit al 8 dagen met hevige buikgriep en elke keer als ik denk iets te kunnen eten dan komt het in vloeibare vorm er weer net zo hard uitzetten terwijl het zweet mij uitbreekt. Het zal wel een voedselvergiftiging zijn, buikgriep of een parasiet na het eten van een “foute” curry bij een Indiaas restaurant maar ik denk dat het pure stress is dat mijn herstel vertraagd. Ik heb er helemaal geen zin in maar als dit zo doorgaat dan moet ik de dokter gaan bellen. Ik ben al 5 kilo verloren. Gelukkig kan ik wel wat kilootjes missen. Kilootjes die erbij zijn gekomen tijdens de corona crisis. Ook door de stress denk ik. Stress, ha! Ik ben altijd zo goed in relativeren. Ik heb mij verdiept in spiritualiteit en filosofie. Ik heb genoeg ervaring en kennis om deze stress aan te pakken toch? Toch heeft het onbewust invloed op je. Uitgesloten worden, gedemoniseerd worden, als wappie neergezet worden. Het gaat je niet in de koude kleren zitten.

Wat moet ik straks tegen mijn gevaccineerde collega’s zeggen als ze vertellen over wat ze in het weekend gedaan hebben? Bioscoopje gepakt of misschien wel een Concert bezocht. Lekker naar een restaurant gegaan. Zullen ze het door hebben dat ik geen gelijke rechten meer heb? Zal het ze wat interesseren of halen ze hun schouders op net als al die andere mensen die gretig hun mobiele telefoon paraat houden om met hun QR-deugdelijkheid te pronken.

Ik vraag me af hoe dat straks gaat zodra er word afgekondigd dat men de boostershots moet gaan halen. Je 3e prikje anders geen groen vinkje. Hoe snel kan het tij keren. Zullen de mensen er wat van leren?

Als de geschiedenis ons iets leert dan is het wel dat we helemaal niets leren van de geschiedenis. Is dit het fatale lot van de mensheid? Gedoemd om ten onder te gaan aan onze eigen onverzadigbare zucht voor macht en controle enerzijds, de totale onverschilligheid en machteloosheid van een volgzaam niet nadenkend volk anderzijds?

Zullen de mensen die hun nek uitsteken voor vrijheid en mensenrechten altijd in de minderheid zijn? Ik wil het niet geloven. De mensheid heeft namelijk tijden gekend van relatieve vrijheid en rechten al lijkt het nu al lang geleden en meer een illusie dan werkelijkheid.

Toch ontmoedigd dit mij niet. Ik zal nooit zwichten voor tirannie. Ik blijf mij inzetten voor vrijheid en mensenrechten. Ik blijf integer. Rug recht. Kin omhoog. Borst vooruit. Ik ben een waardig mens. Een liefdevol mens. Ik wil niet zeggen een wijs mens maar ik probeer moreel het juiste te doen en dat kan alleen werkelijk in vrijheid. Mensen noemen de ongevaccineerden egoïstisch. Ik kan niet voor anderen spreken, wellicht namens anderen in sommige gevallen maar egoïstisch zo heb ik mijzelf nooit gezien. Niet toen ik als beroepsmilitair opkwam voor vrijheid en veiligheid voor mensen in nood. Niet in mijn tijd bij Justitie waar ik ook waakte over het welzijn en veiligheid van anderen en nog steeds niet bij mijn huidige werkgever waar ik wederom mijzelf inzet om anderen in hun zorgen te ontlasten. Ik breek het brood en deel mijn drinken met de dorstige mens naast mij. Het is niet egoïstisch, het standpunt wat ik heb ingenomen. Mijn fundamentele principe. Ik voel dat het niet klopt. Het verhaal klopt niet. De motivaties deugen niet en de mensen die ons opdringen te vaccineren zijn volledig onbetrouwbaar, profiteren er zelf van en zijn beruchte leugenaars en meesters in misleiding. Een misleiding die ik door heb.

Ik kan een boek schrijven over de wetenschappelijke, maatschappelijke en ethische aspecten die een rol hebben gespeeld bij mijn keuze niet te vaccineren tegen corona en om mij ongehoorzaam tegen de absurde en draconische maatregelen op te stellen maar laat ik het heel basic houden. Fundamenteel is het recht van lichamelijke integriteit. Zeker wanneer onbetrouwbare machten die integriteit willen schenden. Essentieel is mijn keuze voor mijn lichaam. Als iets een grondrecht moet zijn, een recht wat nooit mag worden geschonden dan is dat het wel. Een injectie tegen de wil in is verkrachting. Het vertrouwen zal daarna voorgoed verdwenen zijn en verbitterdheid en haat zal de samenleving consumeren.

Ik denk aan Anne Frank en aan de film over haar in de bioscoop die ik zonder werkende QR-code nu niet meer kan zien en het gevoel besluipt mij dat ik steeds meer ga begrijpen hoe haar wereld geweest moet zijn. Hoe het toen begon. Stapje voor stapje. Hoe elke dag meer vrijheden en rechten van je ontnomen werd terwijl de rest van de samenleving gewoon doorging met leven alsof er weinig aan de hand was. Gelukkig zit ik nog niet ondergedoken maar ik sta nergens meer van te kijken. Ik kan mij een moment voorstellen dat ze vaccinaties gewoon keihard gaan verplichten. Dat je gewoon je baan verliest. Dat je geen levensmiddelen meer kan kopen. Dat je niet meer het internet op kan zonder QR-code. Dat ze je gewoon doodmaken terwijl ze hun handen blijven wassen in onschuld. Het enige wat je hoeft te doen is meedoen. Neem toch dat spuitje. Doe het maar gewoon.

Over mijn lijk en ik bedoel dat letterlijk. Ze zullen me kapot moeten schieten. Ik zal nooit zwichten. Er zijn momenten in iemands leven dat er een grens bereikt is. Dat er een principe is waar je voor moet staan zonder opzij te gaan. Dit is mijn moment en met mij vele anderen in de wereld want laten we niet vergeten dat deze uitsluiting en apartheid niet alleen in Nederland is maar in de hele wereld.

Dus in de geest van Anne Frank ben ik begonnen met mijn eigen dagboek over mijn status ongevaccineerd in tijden van absolute tirannie, medische apartheid waarbij we de 2e rangs burgers zijn geworden. Besloten door een demissionair kabinet of eigenlijk moet ik zeggen, vertegenwoordigers van het World Economic Forum want de belangen van het Nederlandse Volk? Die worden al heel lang niet meer behartigd door die criminelen.

Pin It on Pinterest