Het dagboek van Melissa Kampers – 3 februari 2022

Morgen zouden er oorspronkelijk minimaal een half miljoen Nederlanders bij komen die door de discriminatoire en onzinnige corona pas worden uitgesloten van deelname aan het maatschappelijk leven omdat door het niet hebben van de booster het groene vinkje verdwijnt. Tevens wordt de zogenaamde “tijdelijke” spoedwet verlengd en gaat men hier gewoon door met het handhaven van maatregelen die onze fundamentele vrijheden en grondrechten al twee jaar lang inperken.

Deze kersverse groep “ongevaccineerden” krijgen nu tot 8 februari de tijd om alsnog hun booster te halen. Ik voorzie dat er eindeloze rijen zullen staan met slaven van de staat die zich laten inspuiten met experimentele medicijnen, niet voor hun gezondheid of dat van anderen maar puur alleen voor het behouden van dat groene vinkje. Het laatste wat zij willen is door de staat gezien worden als “ongevaccineerden” want dan vervallen je vrijheden en rechten.

Ondertussen in steeds meer landen om ons heen worden werkelijk alle maatregelen opgeheven omdat het overduidelijk is geworden dat ze nooit hebben gewerkt en de snotneus variant omikron zet definitief een streep door elke mogelijke verwarring die voorheen was ontstaan bij het inschatten van het gevaar van dit coronavirus. 

De maatregelen waren nooit proportioneel en de schade aangericht door de globale mandaten onherstelbaar. Alleen al in ons land heeft deze waanzin ons honderdduizenden kwalitatieve levensjaren gekost en heel veel van de schade veroorzaakt door alle maatregelen zullen pas jaren later duidelijk worden. Denk aan een hele generatie wiens levens volledig zijn verwoest.

Ik heb er moeite mee om liefdevol te blijven. Ik zeg het je eerlijk, ik denk niet dat ik al zover ben in mijn ontwikkeling. Ik merk dat bij mij de maat vol is. Ik ben er helemaal klaar mee en dit gevoel heeft mij plotseling overvallen. Er is nog steeds heel veel werk aan de winkel. Nog zoveel mogelijkheden tot groeien.

Ik kan alles rationaliseren wat ik wil maar wat ik niet kan is mijn gevoel blijven negeren. Ik moet daar toch iets mee. Misschien zijn dit weer kostbare momenten van lessen leren. Misschien moet ik een stapje terug doen om het op een afstandje te bekijken. Ik voel gewoon heel veel woede in me. Na twee jaar is het genoeg en ik denk dat ik niet de enige ben.

Ik twijfel steeds vaker over een vreedzame oplossing. Wat als ze ons de vreedzame manier van revolutie onmogelijk maken waar het namelijk steeds meer op gaat lijken? Wat blijft er dan nog over? 

Mijn dierlijke instinct wil vechten en mijn verstand vraagt zich steeds vaker af, is het fixeren op een vreedzame oplossing niet juist onze ondergang? 

Hoeveel vreedzame revoluties zijn er eigenlijk ooit succesvol geweest? Aan de tirannie van de Duitsers kwam pas een einde nadat gewelddadige confrontaties en de heldendaden van soldaten de nazi’s op de knieën dwong. 

Ik zit op dit moment vast in dualisme. Aan de ene kant zie ik de liefde en schoonheid en wil ik tirannie verblinden met mijn zachtheid en warme uitstraling en aan de andere kant wil ik het kwaad verpletteren met mijn blote handen. Ik kan zo slecht tegen dit onrecht dat ons wordt aangedaan. Ik heb zo’n bloedhekel aan dat liegen, bedriegen, manipuleren en achterbakse gedoe van mensen. Ik verafschuw het. 

Misschien kom ik verder als ik in deze tijd de balans weet te vinden tussen deze twee uitersten. Daar moet nu mijn aandacht naartoe gaan. Ik weet dat ik niet moet toegeven aan de groeiende haat en frustratie in mezelf en daarom moet ik blijven groeien als mens. Het is ergens een nederige ervaring, te denken dat je al zo ver bent in je ontwikkeling alleen om erachter te komen dat ook jij zo makkelijk kan terugvallen in primitief denken. 

Zal het ooit makkelijker worden of blijft het een interne strijd tussen goed en kwaad? Is de tirannie die we nu zien in de wereld niet een onderdeel van de tirannie waar wij allemaal toe in staat zijn? Nemen we onszelf in de maling door te pretenderen dat we liefdevolle, spiritueel bewuste wezens zijn alleen om keihard door de mand te vallen wanneer het er echt toe doet?

Toch, terwijl ik dit schrijf weet ik dat wij niet onze lichamen zijn gevangen in deze fysieke wereld, maar spirituele wezens met grenzeloze potentie die een menselijke ervaring opdoen. 

Mijn hart staat open, meer dan ooit tevoren en wanneer dat het geval is dan wordt je automatisch geconfronteerd met conflicterende gevoelens die dan op de voorgrond treden. Ik maak me dan ook geen zorgen om ons, de mensen die ontwaken en zich inzetten voor liefde, vrijheid en verbinding.

Iets meer zorgen maak ik me om de mensen die gevangen zitten in het narratief. Zij lijken zich volledig af te sluiten. Maken zij wel dezelfde ontwikkeling mee als wij doen of groeien we verder uit elkaar? Als je eenmaal ziet wat er mis is in de wereld en het verlangen ontstaat om deel uit te maken van het helen van onze wereld dan ben je genoodzaakt om te groeien. Het volstaat dan niet meer om te leven vanuit dezelfde gewoontes en denken. 

We komen in een cultuur oorlog terecht en je ziet zelfs nieuwe stromingen ontstaan. Het is onvermijdelijk, de veranderingen die we nu meemaken, maar de uitkomst nog is nog niet bepaald. Ik ben ervan overtuigd dat wij samen het verschil kunnen maken door zelf als mens te blijven groeien en de liefde in ons in leven te houden. 

Pin It on Pinterest