Waarom stond ik op het Malieveld?

Waarom stond ik 1 augustus om 14:00 tot 16:00 op het Malieveld?

Ik stond op het Malieveld om mijn stem te laten horen samen met duizenden anderen en niet alleen om geluid te maken maar om grote golven te creëren. Golven van bewustzijn en golven van liefde.

De wereld is de weg kwijt. We zijn in de ban van een pandemie dat geen pandemie blijkt te zijn en machtige mensen en instanties zijn te gretig met maatregelen en het beperken van onze vrijheid.

Doden zijn altijd te betreuren want het is het vaak het einde van een leven dat meer had kunnen betekenen. Een einde aan oneindige mogelijkheden en het laat dierbaren gebroken en verdrietig achter. Ook Corona heeft dodelijke slachtoffers gemaakt en volgens mij trekt niemand dat in twijfel. Onze hart gaan naar deze mensen en hun families. Toch moeten wij ons blijven realiseren dat het doodgaan een belangrijk onderdeel is van het leven. Het maakt het leven urgent en waardevol. Het geeft ons een beperkte tijd om er iets heel moois van te maken. Daarom is het zo belangrijk om ons te richten op het zoveel mogelijk leven terwijl wij leven en dat kan niet in gevangenschap en dat kan niet in angst.

De wereld ging in Lockdown en iedereen ging daar in mee. We wisten nog niet wat de werkelijke dreiging was. Flatten the curve was het verhaal. Red levens door thuis te blijven. Geef de helden op de IC’s ruimte om te ademhalen en dat deden wij massaal. Maanden lang bleven mensen thuis. Geen reizen naar het buitenland en ondernemers sloten de deuren.

De wereld stond stil. Mensen hielden hun adem in. De luchten en revieren waren weer schoon en de dieren namen de straten over. Elke dag keken wij naar de cijfers. Zoveel doden, zoveel besmettingen. Waar zou het heen gaan en hoe lang? Maanden gingen voorbij en de cijfers begonnen te dalen en dat was maar goed ook want elke dag in Lockdown heeft consequenties en die waren plotseling niet meer te overzien.

De maatregelen waren tijdelijk. Geef de IC’s nog even de ruimte. Die mensen hebben het verdiend en wij gingen er in mee.

Maar toen gebeurde er iets vreemds. Over de hele wereld vonden persconferenties plaats. Het volk werd aangesproken en uniform klonk hetzelfde geluid. Terwijl de cijfers alsmaar bleven dalen begonnen de wereldleiders over “Het nieuwe Normaal”. Corona zal altijd bij ons blijven. We kunnen niet meer terug. We moeten “anderhalve meter” houden en alleen een vaccin kan ons redden.

Toen begon het bij mij. Dat zaadje van verzet. Dat nare gevoel in mijn buik. De haren in mijn nek. Het nieuwe normaal? Anderhalve meter? Voor hoe lang? Waarom kunnen wij niet langzaam terug naar het oude normaal. De tijdelijke maatregelen kregen plotseling en permanent karakter. Ik kon niet meer ademen. Hoe kunnen wij leven en bloeien als mensen als dit het nieuwe normaal moet zijn. Hier klopt iets niet.

Steeds meer cijfers kwamen binnen en steeds meer mensen begonnen en ander beeld te schetsen. Artsen, wetenschappers. Mensen met verstand van zaken. Corona bleek vooral gevaarlijk voor kwetsbare groepen en ook nog eens met onderliggende gezondheidsproblemen. Deze mensen gingen niet dood aan Corona met zij gingen dood met Corona. Er kwamen ook beelden van deze kwetsbare mensen die alleen zaten. Het leven niet meer zagen zitten en zich uitspraken er het liefst maar een einde aan te willen maken. Dit voelde als de 2e wereldoorlog. Dit voelde aan als erger dan dat. Tranen achter het plexiglas en een verdriet door merg en been. Waar gaan wij toch heen? Dit klopt niet. Deze mensen worden opgesloten en hun vrijheid ontnomen. Zij hebben er niets meer over te vertellen en zij sterven in eenzaamheid. Families kunnen nauwelijks afscheid nemen. Ondraaglijke pijn. Doen wij hier verstandig aan?

Er was een moment op de balans op te maken. De cijfers zijn binnen. Corona was geen killer-virus maar meer in lijn van de griepgolf in 2018. Oudere zieke mensen lopen gevaar maar deze mensen opsluiten was nooit een echte oplossing en alle gezonde mensen opsluiten was ook nooit een oplossing. Het was een vergissing. Nu is het normaal als er vergissingen gemaakt worden dat je dan aanpast en leert van je fouten maar de mensen met macht gingen ALL IN. Gulzig gingen zij te werk om de vrijheid nog verder te beperken met social distancing en bizar hoge boetes. Mensen die zich er niet aan houden worden geshamed, geblamed en geframed en het kritische geluid was nergens te vinden in de media. Waar bleef te verontwaardiging? Waarom gingen zij de strop verder aantrekken terwijl de IC’s leeg waren en de doden uitbleven.

Weken gingen er weer voorbij en het leek erop dat er weer wat mocht. Uiteindelijk bleek het een sigaar uit eigen doos. Ondernemers kregen met bizar strenge regels te maken anders mochten zij niet open en wij moesten massaal blijven geloven aan die anderhalve meter. Onze handen waren stuk gewassen. Onze sociale contacten gereduceerd tot een Zoom meeting of twee en ik, ik had al ruim 3 maanden mijn ouders niet kunnen knuffelen of zien. Mensen zij sociale dieren. Wij hebben elkaar nodig om te kunnen leven en langdurige isolatie blijkt de ergste marteling. Toch gingen zij door en de IC’s, die bleven leeg.

Toen brak mijn klomp. In een rap tempo kregen wij het voor onze kiezen. Spoedwet, vaccin-deals met Big Farma, mondkapjes, censuur door MSM en Big Tech en verboden demonstraties. Politiegeweld, je rechten ontnomen. Je stem belachelijk gemaakt maar het ergste dat moest nog komen.

De machtige mensen van aarde, zij gaan maar door en geven aan gedegen onderzoek en andere cijfers geen enkel gehoor.

De redelijkheid is weg. Het is waanzin dat heerst. Zij hebben een agenda en COVID is het excuus.

De gevolgen van de lockdown en aanhoudende maatregelen liegen er niet om en niemand weet meer waar het stopt. Honderden duizenden bedrijven staan op de tocht. Honderden duizenden werklozen erbij gekomen. Het aantal belletje bij de suicide hotline met 600 procent gestegen en vele miljoenen mensen in hongersnood door de maatregelen erbij gekomen. Honderden duizenden levensjaren verloren door uitgestelde zorg. De economie om zeep geholpen. De democratie ten einde gekomen. Het toekomstperspectief en het recht tot lachen, dansen of zingen ontnomen en de IC’s? Die blijven leeg.

Ik stond op 1 augustus 2020 om 14:00 uur op het Malieveld omdat deze waanzin moet stoppen. Wij zijn geen machines, geen robots maar mensen van vlees en bloed. Ons hart pompt lava en onze ogen staan in vuur en vlam. Wij moeten kunnen leven terwijl wij leven en niet meer leven in deze opgevoerde angst.

De waarheid moet zegevieren en wij moeten vleugels krijgen om te vliegen. Laat ons vliegen. Stop alle maatregelen. Stop de waanzin. Stop de gulzige greep naar macht en controle. De mensheid gaat kapot. In de waanzin zijn er nooit winnaars, alleen verliezers. Laten wij dit stoppen nu het nog kan. Mensen zijn geen labratten. Geen sociaal experiment. Wij zijn spirituele wezen in een lichaam en wij moeten vrij kunnen ademen en liefhebben. Kunnen dansen in de regen met duizenden tegelijkertijd. Wij moeten vrij zijn om te kunnen groeien, alleen dan heeft het leven echt waarde.

Opgesloten, alleen, geen mens meer om je heen. Leven in angst, een machine zonder passie en zonder hoop. Dat is hel op aarde terwijl het een paradijs kan zijn. Dat heeft niets te maken met leven maar dat is nog doder dan de dood.

Wij stonden 1 augustus schouder aan schouder. Zij aan zij. Duizenden prachtige mensen in Nederland en miljoenen op hetzelfde moment in Duitsland. De wereld is in transitie en wij zijn de verandering.

Liefde en vrijheid.

Pin It on Pinterest