Het dagboek van Melissa Kampers – 14 oktober 2021

14 oktober 2021

Ik heb gehuild vandaag. Het gebeurt niet heel vaak, maar ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Het overviel me. Ik word verdrietig van een wereld waar mensen in angst leven en hun vrijheid verliezen. Ik word droevig van die verdeeldheid die is ontstaan en het levensgenot dat bij zoveel mensen verdwenen is. Ik heb gehuild vandaag, maar de warme omhelzing van mijn geliefde maakt een hoop goed. Wat hadden wij graag de wereld weer afgereisd of onbevangen een restaurantje gepakt voor een romantisch avondje of gewoon simpelweg een bioscoopje. De simpele dingen worden ons moeilijk gemaakt en het ongeloof bij mij dat mensen hun schouders ophalen en dit niet zien als een ernstige vorm van discriminatie doet mij vertrouwen verliezen in de mensheid.

Ik wil gewoon dat iedereen zichzelf kan zijn. Dat wij er iets moois en gezelligs van maken. In vrijheid en blijheid. Waarom moeten wij van ons leven een lijdensweg maken. Het slaat helemaal nergens op en het is zo zonde want we leven maar even.

Ik krijg een bittere metalen smaak in mijn mond bij de gedachte van een QR-kredietsysteem. Een volk gekneveld en hun hele leven gebonden aan QR-controles en duurzame ontwikkelingsdoelen die ons de kleur, geur en smaak van het leven afpakken. Misselijkmakend is het en ik zal tot het bittere eind strijden om dit te voorkomen op een slagveld waar ik het verschil kan maken. 

Ik moet het plezier in het leven zien terug te vinden. Voor mezelf, maar ook voor de gezondheid van mijn relatie met Astrid, mijn verloofde en de persoon van wie ik zo ontzettend veel hou. Wij hebben een kinderwens en ik wil dat zo graag zien ontstaan in een wereld waar wij ook in vrijheid onze kinderen kunnen opvoeden. Een wereld waar zij nog een toekomst hebben en ze zichzelf kunnen zijn ook als zij een andere mening hebben of andere beslissingen nemen in het leven. 

Het breekt mijn hart om van Astrid te horen dat ook zij op haar werk geconfronteerd wordt met de uitsluiting en polarisatie in onze samenleving. In januari gaan ze met alle collega’s naar de Vrienden van Amstel Live. Een vast ritueel, maar zij mag daar dus zonder niet werkende QR-code niet naar binnen. Lekkere vrienden zijn het daar bij Amstel Live. Zo wordt zij onder druk gezet terwijl anderen laconiek reageren met opmerkingen als “je kan toch gewoon even een testje doen?” Niet beseffende dat dit het begin van het einde is. Op het moment dat je toegeeft dan is het voorbij. Je hebt je ziel verkocht aan de duivel met alle beste intenties, maar toch veroordeeld tot een toekomst van slavernij. 

Je rug recht houden is het enige wat wij moeten doen. Je kop boven water houden. De tijd zien te overbruggen totdat de waarheid ze inhaalt en wij het gelijk krijgen die wij altijd al hadden. Niet dat het werkelijk om gelijk hebben gaat. Het interesseert me eerlijk gezegd weinig. Mij gaat het om liefde en vrijheid, samen als mensen. 

Mijn morele kompas is dan ook als volgt, brengt deze keuze mij meer liefde en vrijheid voor mezelf of anderen of brengt dit mij minder liefde en vrijheid… dit is voor mij de fundamentele criteria waarop ik al mijn keuzes maak. Als wij leiders hadden gehad met deze moraliteit dan hadden wij geen lockdowns en uitsluiting gehad. Dan hadden wij een bloeiende en stralende samenleving gehad. Daarvan ben ik overtuigd.

Pin It on Pinterest