De herdenking..

Vandaag herdenk ik officieel de slachtoffers van de 2e wereldoorlog maar ik denk eigenlijk al veel langer aan de slachtoffers van deze afschuwelijke tijd. Ik vraag mij dan af wat voor adviezen zij voor ons zouden hebben in deze tijd. De corona tijd. Ik vraag me af of zij ons hadden gewaarschuwd voor een steeds machtiger wordende overheid die zich gaat bemoeien met jouw fundamentele rechten als mens. Ik vraag me af of ze met mij op het Malieveld zouden staan om onze stem te laten horen.

Vandaag denk ik aan de slachtoffers en de strijders van de 2e wereldoorlog. De mensen die zich hebben opgeofferd voor onze vrijheid. Een vrijheid die wij teveel voor lief hebben genomen. Een vrijheid die ons nu is ontnomen. Wij staan erbij… en wij kijken ernaar. Je kan het ontkennen of wegkijken. Dat zal de realiteit niet doen veranderen. Het is er nog steeds omdat diep in je hart ook jij weet dat het niet klopt. Zoek diep in je gevoel en je weet het. Je voelt het. Er klopt iets niet. Het voelt niet goed.

Wij worden nog niet massaal afgevoerd of op straat doodgeschoten maar het kan heel snel foutgaan en dan zit je er middenin voordat je het weet. Net als toen, in de jaren 30. De gebeurtenissen die de 2e wereldoorlog uiteindelijk mogelijk heeft gemaakt. In die tijd werd de basis gevormd voor een regime dat zo vrij en lang zijn gang kon gaan. Ik zie wel degelijk een parallel. Dit staat los van het respect dat ik heb voor de slachtoffers.

Het is namelijk heel goed mogelijk om respect te hebben voor de gebeurtenissen uit de 2e wereldoorlog en tegelijkertijd de overeenkomsten te zien met nu. Met het politiegeweld, de mondkapjesplicht, de lockdowns en avondklok, met de vaccinatiepaspoorten en testsamenleving, met de censuur en propaganda en met de polarisatie in de samenleving. Het elkaar verlinken via kliklijnen omdat de buurvrouw een kinderfeestje geeft met teveel gasten. Ik zie overeenkomsten en ik maak mij daar zorgen om. Ik heb namelijk zoveel respect voor de 2e wereldoorlog en de slachtoffers dat ik niet toekijk hoe het wederom totaal fout gaat lopen in onze prachtige wereld.

Wat gaan wij hier aan doen? Blijven wij onderdeel van het probleem of worden wij onderdeel van de oplossing?

Hoeveel jaren gaan wij de terreur van overheden en corona maatregelen toestaan voordat wij zelf deze tijd moeten gaan herdenken voor al zijn slachtoffers? Hoever moeten wij het uit de hand laten lopen voordat wij straks, over een jaar of 10 zeggen.. wat een schande! Hoe hebben wij het ooit zo ver kunnen laten komen?

Vandaag herdenk ik niet alleen de gebeurtenissen uit het verleden maar ik doe ook aan reflectie van het heden. Wat kan ik bijdragen aan een vrijer en liefdevoller Nederland? Welke verantwoordelijkheden liggen er voor mij klaar om op te pakken? De wereld de rug toekeren dat kan ik niet meer. Daar is het inmiddels te laat voor. Ik heb gekozen om op te komen voor onze vrijheid en onze mensenrechten. Dagelijks krijg ik te horen van mensen dat ik er niets aan kan veranderen. Dat ik maar op mezelf moet letten. Dat ik er niet aan onderdoor mag gaan. Ik zeg op mijn beurt, dat is allemaal leuk en aardig maar ik ben ervan overtuigd dat ik er wel degelijk iets aan kan veranderen. Ik heb een bijdrage te leveren aan deze wereld. Een regel of twee in het boek des levens. Ik verander er nu toch al iets aan door wat letters op uw scherm te laten verschijnen? Door mij uit te spreken en initiatieven te ondersteunen? Door mijn liefde te geven krijg ik er hoop voor terug. Hoop door jullie stralende mooie gezichten en jullie gedeelde passie voor het leven. Die power om er iets moois van te maken. Dat maakt het leven echt de moeite waard.

Niets is indrukwekkender om te zien dan een persoon die in zijn/haar kracht gaat staan. Het is inspirerend, hoe de mens kan ontwaken.

Natuurlijk heb ik momenten dat ik even op ben. Dat ik niet meer kan ontspannen. Dan moet je even opladen. Even terug naar jezelf keren. Ik verkeer momenteel in zo’n moment van opladen maar dat betekent niet dat ik dan niets meer doe. Ik tracht alleen meer van het leven te leven door plezier en ontspanning uit te nodigen.

Wat ik echter nooit zal doen is mijn toekomst dicteren door anderen. Als ik dwars moet liggen om ontwikkelingen te voorkomen waar ik als mens moreel niet achter sta dan zal ik dat doen. De prijs die betaald moet worden zal ik betalen want ik ben mij dondersgoed bewust dat de prijs die betaald moet worden voor opgeven onbetaalbaar is. Zodra je opgeeft dan is je vrijheid pas echt voorbij.

Zolang je nog lust hebt voor het leven en nog opkomt voor je toekomst dan heb je een doel. Dan heeft je leven waarde. Werkelijke vrijheid zit namelijk tussen de oren. Zolang het vuur in je hart en ziel blijft branden, ben je vrij en is het leven van jou en mij.

Morgen, 5 mei. Bevrijdingsdag. Ik herdenk morgen de vrijheid die we hadden en zijn verloren. Door onze gemakzucht en lessen niet geleerd. Ik vier morgen ook mijn vrijheid tot demonstreren, op het Malieveld. Ik hoop u daar te ontmoeten.

Ik zie iets moois ontstaan in de wereld. Ik zie de mensen die hun hele leven in sluimerstand hebben doorgebracht ontwaken en vol met passie het leven en elkaar omarmen. Ik voel het ook in mezelf. Ik heb een passie gekregen voor het leven. Een drive om te geven in plaats van alleen maar te nemen.

Morgen vier ik mijn innerlijke vrijheid met de wetenschap dat ik nooit zal opgeven en dat mijn energie alleen maar meer zal toenemen en deze energie zal verdubbelen met elk persoon die ook in deze staat verkeerd en zo zullen wij de liefde en vrijheid verspreiden over de wereld.

Hiervan ben ik overtuigd.

Heel veel liefs,

Melissa J. Kampers

#HartVoorVrijheid

Pin It on Pinterest